Najczęściej do zwichnięcia kostki dochodzi w wyniku skręcenia stopy do wewnątrz i obciążeniu całym ciężarem ciała zewnętrznej jej części. Dochodzi wówczas do przesunięcia w obrębie kośćca, co może doprowadzić do uszkodzenia więzadeł, torebki stawowej oraz w najcięższych przypadkach do złamań z przemieszczeniem.
Większość zwichnięć w obrębie stawu skokowego, ze względu na niepowikłany charakter, może być leczona zachowawczo. Stosowane są wtedy okłady z lodu oraz odciążanie kończyny w celu zmniejszenia obrzęku i dolegliwości bólowych. Po pewnym czasie od urazu wskazana jest orteza stawu skokowego, która odciąży uszkodzone tkanki i umożliwi spokojne przemieszczanie się. Jest to bardzo dobra metoda, gdyż umożliwia samodzielność już we wczesnym okresie choroby oraz zapobiega zanikom mięśni od długotrwałego leżenia.
W części przypadków podczas zwichnięcia stawu skokowego dochodzi do rozciągnięcia torebki stawowej i więzadeł, które będą od tego momentu gorzej stabilizować kości. Może to doprowadzać do nawykowych zwichnięć, które są częste zwłaszcza u sportowców. W przypadku przewlekle nawracających zwichnięć polecana jest orteza stawu skokowego, która powinna być zakładana podczas treningów oraz zawodów sportowych. Konieczne jest również odpowiednie wzmocnienie mięśni za pomocą rehabilitacji, które zapewnią właściwą stabilizację kości. Orteza taka jednak nie powinna być stosowana zbyt długo, aby uniknąć efektu "rozleniwienia" mięśni, więzadeł i pogłębienia niestabilności.
Zwichnięcia stawu skokowego mogą doprowadzać do złamań w obrębie kości podudzia. Przemieszczone odłamki mogą deformować kształt stopy, co uniemożliwia prawidłowy powrót do pełnej sprawności. W tym przypadku wskazane jest leczenie operacyjne, rozszerzone o opatrunek gipsowy. Po jego zdjęciu, stosując wkładki ortopedyczne do obuwia możliwe jest zapobieganie wtórnym wadom postawy i nieprawidłowościom w obrębie kości stóp.